សម្រែកបេះដូង អសុរកាយ ភាគ២ (៦)

«អ៎ា!!! ជួយ...អ៊ុប» អាដាលៀ បើកមាត់ស្រែកមិនទាន់បាន​ប៉ុន្មាន​ផង បបូរមាត់ទន់ៗក៏ត្រូវផ្ទប់ជាប់ដោយបបូរមាត់ក្រាស់​ភ្លាមៗដោយ​មិន​បង្អង់យូរ ធ្វើអោយអ្នកដែលចង់ឈ្នះបើកភ្នែកធំៗបេះដូងលោតញាប់​ទន់​ខ្លួនល្អូក ធ្វើអ្វីលែងត្រូវនៅពេលដែលបបូរមាត់ដ៏បរិសុទ្ធ​ត្រូវ​ ស្តេនឡៃយ៍ ថើបថ្នមៗដោយមិនខ្លាចក្រែងភ្នែកអ្នកណាសូម្បីតែបន្តិច។ អាដាលៀ គាំងធ្មឹង ភ្នែកសម្លឹងភ្នែកជាមួយ ស្តេនឡៃយ៍ មួយសន្ទុះខណៈដែល​បបូរមាត់នៅផ្អឹបជាប់គ្នានៅឡើយ នាងអាចទទួលដឹង​ដល់ភាព​អ៊ុនៗ​នៃ​បបូរមាត់ស៊ិចស៊ីមួយនោះ ដែលជាការប៉ះពាល់បែបជិតស្និទ្ធបំផុតតាំងតែ​ពី​ធំ​ដឹងក្តីមក សូម្បីតែកន្លែងដែលគេប៉ះនាងក៏ឡើងកម្តៅក្តៅងំយ៉ាងចម្លែក ដែលស្រីក្រមុំមិនធ្លាប់ជួបពីមុខមក។

ផឹប!!!

អាដាលៀ រុញ ស្តេនឡៃយ៍ ចេញបន្ទាប់ពីទាញសតិមកវិញបាន​ហើយ នាងព្រិចភ្នែកញាប់លើកដៃមកប៉ះបបូរមាត់ថ្នមៗ សឹងតែមិន​ចង់​ជឿថាខ្លួនឯងត្រូវបាត់បង់ស្នាមថើបដំបូង ទៅអោយអង្គរក្សមុខងាប់ដូច​សិលាចរឹកដូចជា ស្តេនឡៃយ៍ សោះ។

«យ៉ាងម៉េចដែរ?» ស្តេនឡៃយ៍ ស៊កដៃក្នុងហោរប៉ៅញញឹមតិចៗ វាតិច​បំផុតសឹងតែមើលមិនចង់ដឹងថាគេកំពុងតែញញឹម ហើយវាក៏ជា​ស្នាមញញឹមឌឺដងចាក់ដោតបេះដូងរបស់ អាដាលៀ អោយប្រេះបែកជា​ចំរៀកៗ ដែលបានប្រគល់ជ័យជំនះទៅអោយ ស្តេនឡៃយ៍ យ៉ាងងាយៗព្រមទាំង​ត្រូវបាត់បង់ស្នាមថើបដំបូងទៅអោយគេទៀតផង។

«មនុស្សអាក្រក់ជូរជាតិ»

ផាច់!!!

អាដាលៀ ទះ ស្តេនឡៃយ៍ ពេញមួយទំហឹងបង្កើត​ជាភាព​ភ្ញាក់​ផ្អើល​ដល់ភ្ញៀវគ្រប់គ្នា ជាពិសេសបិសាចស្រីម្នាក់នោះដែលកំពុងតែមើលមក​នាង​ដោយការចង់ដឹងចង់លឺ ហើយអ្វីដែលយ៉ាប់ជាងនេះនោះគឺ​នៅទី​នេះ​មិនមែនមានតែបិសាចស្រីម្នាក់នោះទេ នៅមានបិសាចជាច្រើននាក់​ទៀត​កំពុងតែសម្លឹងមើលមកនាងដោយការចាប់អារម្មណ៍។

«ចង្រៃយក៍» ស្តេនឡៃយ៍ ស្បថជេរតិចៗសឹងតែចាប់ក្រមុំតូចនៅចំពោះមុខមកបឺតជញ្ជក់មាត់ដាចនោះអោយរៀងចាលម្តង នៅស្ងៀមៗ​មិន​ចង់ ចង់តែដើរចូលរូងខ្លាទាំងដែលខ្លួនឯងជាកូនឆ្មាតូចពូកែតម្រើង​ឬក​ប៉ុណ្ណឹងសោះ។

«លោកព្រហើយណាស់...អាយ៎!» អាដាលៀ ចង់ជេរគេអោយអស់​ចិត្ត​ ប៉ុន្តែនាងបែរជាត្រូវ ស្តេនឡៃយ៍ ចាប់ដៃអូសចេញពីក្រៅពិធីទៅវិញ។

«នែ! លោកនាំខ្ញុំទៅណា! លែងភ្លាមណា» អាដាលៀ ព្យាយាម​សង្កត់លំនឹងខ្លួនមិនអោយបណ្តោយទៅតាមការអូសទាញរបស់គេ ប៉ុន្តែ​នាងអាចឈ្នះគេដែលមានមាឌធំតាំងពីអង្កាល់? ស្បែកជើងកែវតម្លៃ​ថ្លៃ​របស់នាង ត្រូវអូសនឹងឥដ្ឋដូចស្គីទៅហើយ ប៉ុន្តែ​ ស្តេនឡៃយ៍ នៅតែ​ធ្វើ​ពើ​ដូចជាសំដីរបស់នាងជាខ្យល់អាកាសបក់ទៅ បក់ម៉ោប៉ះត្រចៀករបស់គេ  ​ទៅវិញ។

«បើលោកនៅតែប្រើអំពីហឹង្សាដាក់ខ្ញុំទៀត ខ្ញុំនឹងប្តឹងលោកប៉ា​អោយ​បណ្តេញលោកចេញជាមិនខានទេ» អាដាលៀ ធ្វើមុខក្រញូវ​រលាស់ដៃ​ធំ​ចេញ នៅពេលដែលគេអូសនាងចេញមកខាងក្រៅបានសម្រេចហើយ។

«ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកនាងត្រលប់ទៅផ្ទះមុន» ស្តេនឡៃយ៍ និយាយដាក់​កាសដែលដាក់ជាប់នឹងត្រចៀកជាប់ជានិច្ចនោះតែម្នាក់ឯង មិនខ្វល់ពី​អ្នក​ដែលឡូឡានៅក្បែរឡើយ។

« សុខៗក៏ចង់នាំខ្ញុំទៅផ្ទះនេះវាមានន័យថាម៉េច? ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​នាងរបស់​លោក មិនមែនចង់អូសទៅណាក៏បានតាមចិត្តលោកបាននោះទេ»

«ខ្ញុំមានសិទ្ធគ្រប់យ៉ាងលើនាង កុំភ្លេចអោយសោះ!» ស្តេនឡៃយ៍ រំលឹកនាងម្តងហើយម្តងទៀតយ៉ាងចិត្តត្រជាក់បំផុត មិនក្តៅក្រហាយដូច​អ្នកខ្លះដែលចាញ់គេរាបកណ្ទេល។

«នេះលោក!!!» អាដាលៀ ក្តាប់ដៃណែនបើកភ្នែកធំ​ៗសឹងតែ​ចង់​ហក់ទៅបោចសក់របស់គេអោយជ្រុះជាដុំៗ កុំតែនាងហក់មិនដល់ទេ​កុំ​អី​ស្មានតែគេរួចខ្លួនឬ?

«រងចាំនៅទីនេះសិនហើយ ខ្ញុំទៅយកឡាន» ស្តេនឡៃយ៍ ប្រាប់​នាង​តែប៉ុណ្ណឹងហើយក៏ដើរចេញទៅ។

«ឈប់សិន! លោកចង់ទុកខ្ញុំចោលម្នាក់ឯងឬ?» អាដាលៀ ចង់​រត់​ទៅតាមគេ ប៉ុន្តែប្រុសដើរលឿនស្លេវមិនចាំអោយនាងទៅតាមទាន់ ហើយ​

ណាមួយនាងក៏ពាក់ស្បែកជើងកែងផង។