សម្រែកបេះដូងអសុរកាយ ភាគ២ (៤)

ប្រុសកំលោះជ្រួញចិញ្ចើមបន្តិចបែបមិនយល់ ហើយក៏គ្មានជម្រើស​បានត្រឹមតែដើរចុះទៅចាំនៅខាងក្រោមដូចដើម ស្របពេលដែលលោក​ ប័រវីន ចូលមកដល់ល្មម។

«យ៉ាងម៉េចហើយ ស្តេនឡៃយ៍ ?»លោក ប័រវីន ដើរញឹមៗ​មកទះ​ស្មា ស្តេនឡៃយ៍ តិចៗ ព្រមទាំងមើលទៅចុងចិញ្ចើមដែលមានបង់រុំរបស់គេ​ហើយក៏អាចទាយដឹងបានថា អាដាលៀ បានបង្ករឿងអ្វីខ្លះ។

«រៀបរយហើយបាទ ទោះបីជាត្រូវឈឺខ្លួនខ្លះក៏ដោយ» ស្តេនឡៃយ៍ និយាយបែបលេងសើច ប៉ុន្តែទឹកមុខមាំនៅស្មើដដែល ទើបលោក ប័រវីន សើចតិចៗចេញមក មើលទៅ ស្តេនឡៃយ៍ ដោយការពិចារណា។

«មើលទៅលោកប្រហែលជាមនុស្ស ដែលពូកែស៊ូទ្រាំខ្លាំងហើយ​មើលទៅ»

«មិនប្រាកដដែរ»

«មិនអីទេ! សុំត្រឹមតែលោកនៅស៊ូជាមួយកូនស្រីរបស់ខ្ញុំអោយបាន​យូរ​បន្តិចទៅចុះ សង្ឃឹមថាលោកមិនសុំលាឈប់ឆាប់ៗនេះទេណា»

«ខ្ញុំមិនចុះចាញ់ងាយៗទេ ជឿជាក់បាន» ស្តេនឡៃយ៍ និយាយពាក្យ​ប៉ុន្មានឃ្លាដើម្បីអោយលោក ប័រវីន ជឿទុកចិត្តមកលើគេជាមួយនឹងទឹកមុខ​ប្រាកដ​ប្រជាយ៉ាងច្បាស់លាស់ណាស់ថា គេនឹងព្រមធ្វើសង្គ្រាមជាមួយ អាដាលៀ បន្តទៀត ទោះបីជាត្រូវរបួសទ្រមខ្លួនក៏គេព្រមដែរ សំខាន់អោយ​តែបង្ក្រាបឆ្មាឆ្នាស់ម្នាក់នេះអោយក្រាបដូចកន្ទេលសិន។

«បើអញ្ចឹងល្អហើយ ខ្ញុំទុកចិត្តលើលោក» លោក ប័រវីន សើចស្រស់មុននឹង​ដើរទៅអង្គុយនៅលើសាឡុងរងចាំកូនស្រីពៅចុះមកពីបន្ទប់ ព្រោះ​ពេលនេះកាន់តែយប់ទៅៗហើយ លោកត្រូវចេញដំណើរទៅអោយលឿន​បន្តិច។

នៅពេលដែលឃើញចៅហ្វាយនាយ អង្គុយចុះស្រួលបួលហើ​យ ទើប​ ស្តេនឡៃយ៍ ហ៊ានអង្គុយចុះនៅសាឡុងក្បែរនោះរងចាំ អាដាលៀ ចុះ​មកព្រមគ្នា ហើយគេក៏មានតួនាទីតាមការពារនាងស្អិតដូចស្ករតាំងម៉ែ​ផងដែរ អញ្ចឹងហើយទើបប្រុសកំលោះរៀបចំខ្លួន ស្លៀកឈុតក្រហ្សេពណ៌ខ្មៅយ៉ាងសង្ហា មានកាសដាក់នៅជាប់ត្រចៀកជានិច្ច។

មួយសន្ទុះក្រោយមក តួឯកដ៏សំខាន់នៅក្នុងយប់នេះក៏​ដាច់ចិត្ត​យាង​ចុះមកបន្ទាប់ពីចំណាយពេលអស់ពីរម៉ោង រៀងចំខ្លួនយ៉ាងស្អាតដូច​ទេពធីតា សក់វែងរួញតិចៗត្រូវលើកបួងឡើងដាក់ម្កុដតូចមួយបញ្ឆិត​បន្តិច គ្រងឈុតពណ៌ខ្មៅដែល ស្តេនឡៃយ៍ ខំដាក់ចិត្តដាក់កាយ​នាំ​ខ្លួន​ចូលទៅក្នុងរូងឆ្មា ទាល់តែបែកក្បាលបង់ឈាមអស់ជាច្រើនលីត(?) ទើបសម្រេចបានលទ្ធផលមកប៉ុណ្ណឹង។

ស្តេនឡៃយ៍ ងើយមុខមើលទៅ អាដាលៀ ដែលដើរចុះមកទាំង​មុខ​ក្រញូវជាមួយនឹងការផាត់មុខបែបស្រាលលក្ខណៈធម្មជាតិៗ ថ្ពាល់​ដែល​ក្រហមព្រឿងៗធ្វើអោយក្រមុំតូចកាន់តែស្រស់ស្អាតខ្លាំងឡើង កែវភ្នែក​មូល​ក្លំលំអដោយរោមភ្នែកងរវែងផ្តឹតផ្លឺផ្លេកៗនៅលើត្របកភ្នែក ធ្វើអោយ​ស្រីក្រមុំគួរអោយស្រលាញ់ដូចកូនតុក្កតា។

អាដាលៀ ដើរក្តាប់ជាយសំពត់ខ្លីលើជង្គង់របស់នាង​ហើយសម្លក់ ស្តេនឡៃយ៍ ថ្មែ ចង់តែស្រែកដាក់មុខគេខ្លាំងណាស់ថា “លោកមើលស្អី” ប៉ុន្តែព្យាយាមទប់ចិត្តជាប់ ព្រោះមិនចង់ធ្វើអោយចិត្តកាន់តែមួរម៉ៅលើសដើម។

«សំណព្វចិត្តប៉ា តែងខ្លួនរួចរាល់ហើយស្អាតខ្លាំងណាស់»លោក ប័រវីន ចង់សើចបន្តិចអីបន្តិចនៅពេលដែលឃើញទឹកមុខក្រញីក្រញូវរបស់​ស្រីពៅហើយ ចង់តែសើចអោយខ្លាំងៗ ប៉ុន្តែខ្លាចនាងខឹងខ្មាសអៀនទៅ​ជាយំងរង៉ក់ដូចថ្ងៃមិញទៀត។

«ខ្ញុំធ្លាប់ជាសំណព្វចិត្តរបស់លោកប៉ាដែរឬ? មិនដែលដឹងសោះ» អាដាលៀ ចុះមកដល់ខាងក្រោមហើយតបទៅកាន់លោក ប័រវីន ដោយ    ​សម្លេងដែលពោរពេញទៅដោយភាពងរង៉ក់ ព្រោះដឹងថាលោកនិយាយ​បែប​នេះក្នុងន័យឌឺដងនាងតែប៉ុណ្ណោះ។

«ម៉េចនិយាយអញ្ចឹង? អាដាលៀ ជាសំណព្វចិត្តរបស់ប៉ាយូរ​ហើយតើ»លោក ប័រវីន ដើរទៅរកកូនស្រីសំណព្វប៉ុន្តែព្យាយាមដើរគេច។

«ខ្ញុំមិនសំណព្វសំណោញជាមួយប៉ាទេ ឆឹស!» អាដាលៀ ដើរគេច​លោក ប័រវីន ចេញទៅមុនព្រោះមិនចង់នៅឈ្លោះជាមួយគាត់នាំអោយ​ខាតពេល ហើយណាមួយក៏មិនស្រណុកជាមួយនឹងក្រសែភ្នែកមុត​មាំ​របស់អ្នកណាម្នាក់ដែលកំពុងតែមើលមកនាងមិនព្រិចនោះផងដែរ។

«មើលនាងចុះ»លោក ប័រវីន ងាកទៅប្រាប់ ស្តេនឡៃយ៍ ទាំង​ស្នាម ញញឹមព្រមទាំងចង្អុលទៅខ្នងតូច ដែលដើរចេញទៅហើយក៏គ្រវីក្បាលហួសចិត្ត ទាំងស្រលាញ់ទាំងក្នាញ់នឹងកូនស្រីពៅម្នាក់នេះ។

អាដាលៀ ដើរចេញមកខាងក្រៅព្រមទាំងចូលទៅក្នុងឡានលីម៉ូសីន ពណ៌ខ្មៅដែលចតចាំនៅខាងមុខភូមិគ្រឹះព្រមទាំងបើកទ្វាររងចាំនាងរួច​ជាស្រេចផងដែរ ស្រីក្រមុំចូលទៅអង្គុយស្ងៀមៗព្រមទាំងអោបដៃដោយ​ទឹកមុខដែលក្រញីក្រញូវមិនប្តូរ ដែលបង្ហាញថានាងមិនបានសប្បាយចិត្ត​នឹងទៅជាមួយលោក ប័រវីន ឡើយ។

លោក ប័រវីន ជិះឡានតែមួយជាមួយនឹង អាដាលៀ ចំណែកឯ ស្តេនឡៃយ៍ ក៏ជិះតាមពីក្រោយប្រកៀកៗ ដើម្បីតាមឃ្លាំមើលចៅហ្វាយនាយ​ជាប់ជានិច្ច គេអង្គុយជាប់កន្លែងអ្នកបើកឡាន។

ពិធីជប់លៀងគំរប់ខួបម្ភៃឆ្នាំរបស់ភោជនីយដ្ឋានល្បីឈ្មោះ ដិអូហ្សៀន ដែលមានសាខារាប់រយកន្លែងនៅទូទាំងប្រទេសនិងស្រុកក្រៅ ហើយម្ចាស់ហាងមួយនេះក៏ជាមិត្តចាស់ដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់លោក ប័រវីន ផង​ដែរ ទើបលោក ប័រវីន មិនអាចអាក់ខានមិនមកចូលរួមបានទេ ជាពិសេស​លោកក៏ធ្លាប់ចង់ផ្សំផ្គុំកូនស្រីច្បង អាដាណា ទៅអោយកូនប្រុសតែម្នាក់​គត់របស់លោក រីឆាត ដែលជាម្ចាស់ភោជនីយដ្ឋាននេះផងដែរ ប៉ុន្តែ អាដាណា ក៏បានបដិសេធ ស្រប​ពេល​ដែលនាងបានបាត់ខ្លួនផងនោះ ទើបគោលដៅបន្ទាប់ក៏ធ្លាក់​មកលើ​ អាដាលៀ     វិញម្តង   ទើបស្រីក្រមុំមិនដែលចង់ទៅណាមកណាជាមួយ   លោកប៉ារបស់នាង​ នោះក៏ដោយសារតែហេតុផលមួយនេះដែរ។