សម្រែកបេះដូង អសុរកាយ ភាគ២ (៣)

«លោកប្រុងធ្វើស្អី ហ៊ឺៗ លោកលូកលាន់ខ្ញុំ» អាដាលៀ ស្រវាទាញ​ភួយមកបិទបាំងរាងកាយ ដែលមានត្រឹមតែខោក្នុងពណ៌ផ្កាឈូក និងអាវ​ទ្រនាប់ពណ៌សនៅលើដងខ្លួនបិទបាំងពីក្រសែភ្នែកមុតស្រួច ទាំង​ដែល ស្តេនឡៃយ៍ មិនទាំងចាប់អារម្មណ៍មើលសូម្បីតែបន្តិច។

«ខ្ញុំផ្តល់ឱកាសអោយនាងម្តងទៀត ចង់ស្លៀកខ្លួនឯង ឬខ្ញុំស្លៀកអោយ?» ស្តេនឡៃយ៍ លើករ៉ូបឡើងបង្ហាញនាងព្រមទាំង​សម្លឹងមុខ​តូច​ដោយក្រសែភ្នែកចាប់បង្ខំ បើនាងហ៊ានបដិសេធទៀតនោះ គេនឹងលេងធម៌ក្តៅមែនទែនហើយ អាសាច់ក្រណាត់តូចៗនៅលើខ្លួននាង​នឹង​ខ្ទាតចេញទៅនៅគន្លៀតឥដ្ឋជាមិនខានទេ។

«ខ្ញុំ...ខ្ញុំពាក់ខ្លួនឯង» អាដាលៀ ឈោងដៃទៅស្រវារ៉ូបមកកាន់ ព្រម​ទាំងឆ្លើយដោយសម្លេងខ្សឹបៗ មិនហ៊ានមើលមុខ ស្តេនឡៃយ៍ សូម្បីតែ     ​បន្តិច។

«ល្អ!» ស្តេនឡៃយ៍ និយាយតែមួយម៉ាត់យ៉ាងខ្លី មុននឹងដើរ​ទៅ​លើកតុកៅអីដែលនាងយកទៅផ្តុំនៅមាត់ទ្វារចេញ ហើយក៏បើកទ្វារហៅ​អ្នក​បម្រើពីរបីនាក់មកជួយស្រីក្រមុំផាត់មុខធ្វើសក់ ព្រមទាំងបោសសំអាត​អ្វីៗ​ដែលគេប្រឡែងលេង បែបស៊ីសាច់ហុតឈាមអម្បាញ់មិញចេញអោយអស់។ សភាព​របស់​ ស្តេនឡៃយ៍ និងអំបែងដែលបែកខ្ជាយនៅលើឥដ្ឋធ្វើអោយអ្នកបម្រើ​គ្រប់​គ្នា​ចំហមាត់ធ្លុងដោយការភ្ញាក់ផ្អើល ហើយក៏កាន់តែឃើញអ្នក​នាង​របស់ពួកគេអង្គុយឧបខ្លួនគ្មានសំលៀកបំពាក់នៅគ្រប់គ្រាន់ក៏កាន់តែ​ធ្វើ​អោយ​មានការភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងលើសដើម។

«អ្នកនាងមិនអីទេមែនទេ?»អ្នកបម្រើស្រីចូលមកសួរ អាដាលៀ ដោយការព្រួយបារម្ភ។

«ខ្ញុំមិនអីទេ...» អាដាលៀ គ្រវីក្បាលទាំងមុខក្រហមព្រោះនាង​ខ្មាស​

អៀនក្រសែភ្នែករបស់អ្នកបម្រើ មិនដឹងថាពួកគេគិតមកលើនាង​និង ស្តេនឡៃយ៍ ដល់ណាដល់ណីហើយទេ បើនាងស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះនោះ គិតហើយក៏អាម៉ាស។

«បើមិនអីល្អហើយ!​ ខ្ញុំនឹងជួយអ្នកនាងតុបតែងខ្លួនចាស៎»អ្នក​បម្រើ​ដដែលញញឹមធូរទ្រូង ហើយក៏​ឈោងដៃ​ដើម្បីយករ៉ូបមកកាន់ ទើប អាដាលៀ ងក់ក្បាលលែងហ៊ានជំទាស់តទៅទៀត ដោយមិនចង់មានរឿងកាន់តែ​វែង​ឆ្ងាយព្រោះលើកនេះប៉ារបស់នាងលេងមែនទែនហើយ នាងបែប​រើបម្រាស់លែងរួចតទៅទៀតហើយមើលទៅ...

«ខ្ញុំសុំងូតទឹកជម្រះខ្លួនសិនណា ជួយយកកន្សែង​អោយ​បន្តិចមក»

«ចាស៎អ្នកនាង! ចាំបន្តិច»អ្នកបម្រើដដែលដើរទៅយកកន្សែង​មួយផ្ទាំង​ប្រគល់មកជូនស្រីតូច បន្ទាប់មកនាងក៏យកវាមករុំខ្លួនមុននឹង​ក្រោក​ឡើង​ដើរសំដៅទៅបន្ទប់ទឹក ទុកអោយអ្នកបម្រើដែលនៅក្នុងបន្ទប់នេះ បាន​ត្រឹម​តែងាកមើកមុខគ្នា ហើយក៏ញញឹមតិចៗហត់នឿយក៏ហត់នឿយ អាណិត​ក៏អាណិតចំពោះ អាដាលៀ ដែលចុងបញ្ចប់ក៏បាក់ស្បាតក្រោម​ស្នា​ដៃ​របស់ ស្តេនឡៃយ៍ អោយទាល់តែបាន។

ចំណែកឯកំលោះបិសាចដែលត្រូវ អាដាលៀ លេងមួយចាស់ដៃ​ទាល់តែឈាមជោគផងនោះ បានត្រឹមតែដើរជូតឈាមចេញពី​លើ​ក្បាល​ផុតមុខមាត់មនុស្សពេលណា គេនឹងព្យាបាលដោយប្រើវេទមន្តភ្លាមៗ​ហើយក៏យកបង់មកបិទដើម្បីបំភាន់ភ្នែក។

«យ៉ាងម៉េចហើយ លឺថាលោកត្រូវអ្នកនាង អាដាលៀ គប់​មួយ​ថូ​ផ្កា​បែកក្បាល?»លោកមេការ ផេលសុន ដើរមករក ស្តេនឡៃយ៍ ដែល​ទើប​តែ​ដើរចូលមកក្នុងភូមិគ្រឹះធំវិញនៅពីរម៉ោងក្រោយមក ដើម្បី​មកទទួល អា​ដាលៀ និងលោក ផេលសុន ចេញទៅពិធីជប់លៀងនៅយប់នេះ។

«តិចតួចទេ» ស្តេនឡៃយ៍ ឆ្លើយបែបមិនខ្វល់ព្រមទាំងលើកស្មាឡើង​។

«ហ៊ឹៗ តិចតួចពិតមែនឬ?»មេការ ផេលសុន សើចតិចៗអើត​មើល​បង់ដែលបិទនៅលើចិញ្ចើមរបស់គេ។

«ខ្ញុំសុំទៅសិនហើយ» ស្តេនឡៃយ៍ មានអារម្មណ៍ទើសទាល់​ដែល​មេការ ផេលសុន នៅឆ្លៀតសើចចំអកគេទៀត ទាំងដែល ស្តេនឡៃយ៍ ខំ​លៈបង់​ឈាម​ស្រស់ៗដើម្បីតែអ្នកនាងក្បាលរឹងរបស់គេតែម្នាក់គត់នោះ។

«អ៊ឹម! សំណាងល្អណា ខ្ញុំសង្ឃឹមថាមិនឃើញលោកក្នុង​សភាព​យ៉ាប់ជាងនេះទៀតចុះ»មេការ ផេនសុន ទះស្មា ស្តេនឡៃយ៍ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគេ មុននឹងដើរចេញទៅ ទើប ស្តេនឡៃយ៍ ដើរឡើងទៅ​ខាង​លើ​បន្ទប់ដើម្បីទៅមើលសភាពការណ៍ ថាតើ អាដាលៀ ពិតជាយល់ព្រម      ​អោយអ្នកបម្រើស្លៀកពាក់ធ្វើសក់អោយដែរឬអត់ បើពុំនោះទេគេនឹងទៅ​ស្លៀកពាក់អោយនាងដោយផ្ទាល់។

តុកៗ

ស្តេនឡៃយ៍ គោះទ្វារបន្ទប់តិចៗព្រមទាំងឈរជ្រែងហោរប៉ៅរង​ចាំ​ការ​ឆ្លើយតបពីអ្នកខាងក្នុង មួយសន្ទុះក្រោយមកអ្នកបម្រើម្នាក់ក៏បើកទ្វារអើត.ក​ចេញមក។

«ចាំមួយភ្លែតចាស៎! បន្តិចទៀតរួចរាល់ហើយ»នាងឆ្លើយបែបញឹមៗ​ហើយក៏បិទទ្វារទៅវិញយ៉ាងបន្ទាន់ មិនអនុញ្ញាតអោយ ស្តេនឡៃយ៍ បាន​

និយាយទាន់។