សម្រែកបេះដូង អសុរកាយ ភាគ២ (១)


ភាគ២
ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះកន្លងផុតមកបីថ្ងៃហើយ អាដាលៀ ធ្វើបាតុកម្មមិនព្រមចេញពី​បន្ទប់​សូម្បីតែមួយនាទី នាងសង្ងំនៅក្នុងបន្ទប់បួនជ្រុងមើលទូរទស្សន៍ឬក៏​លេង​លេបថបតែម្នាក់ឯង ព្រោះមិនចង់ចេញទៅណាដោយសារតែមិនចង់​ជួប​ ស្តេនឡៃយ៍ ដែលមានងារជាអង្គរក្សពេញសិទ្ធគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់នាង​នោះឯង នាងគ្មានផ្លូវធ្វើឲ្យផែនការរបស់លោកប៉ាទទួលបាន​ជោគ​ជ័យ​ជាដាច់ខាត។
តុកៗ
សម្លេងគោះទ្វារបន្លឺឡើងតិចៗ ធ្វើអោយអ្នកដែលកំពុងតែ​បើក​សៀវ​ភៅប្រលោមលោកមើល ដកក្រសែភ្នែកពីផ្ទាំងក្រដាស.សក្រឡេកទៅទ្វារ​ដោយការងឿងឆ្ងល់។
«អ្នកណា?»
«ប៉ា!!!» សម្លេងធ្ងន់ត្រជាក់មឺងម៉ាត់ដែលធ្លាប់ស្គាល់បន្លឺឡើង​តិចៗ ទើប អាដាលៀ បានត្រឹមតែដកដង្ហើមធំ បិទសៀវភៅប្រលោមលោក​ទុកនៅលើតុ មុននឹងទាញភួយចេញទម្លាក់ជើងចុះស៊ក​ចូល​ស្បែកជើងនៅផ្ទះពណ៌ស រួចក៏ដើរយ៉ាងខ្ចិលច្រអូសទៅបើក​ទ្វារ។
«លោកប៉ាមានការអី?» អាដាលៀ អោបដៃនិយាយដោយមិនមើល​មុខលោក ប័រវីន ព្រោះនៅងរង៉ក់រឿងថ្ងៃមុននៅឡើយ។
«កូនគិតចង់សង្ងំនៅក្នុងបន្ទប់នេះដល់ពេលណា?»លោក ប័រវីន មិនឆ្លើយសំណួររបស់នាងហើយក៏សួរបកទៅវិញ។
«ខ្ញុំសួរលោកប៉ាថាមានការអី?»  អាដាលៀ  ក៏ខ្លាំងមិនចាញ់លោក ប៉ុន្មាន ថែមទាំងបញ្ជាក់​សំណួរ​ដដែលដោយសំដីឌឺដងជាងមុន។
«ហ៊ើយ! កូននេះចំមែន»លោក ប័រវីន គ្រវីក្បាលធុញទ្រាន់ព្រោះ​នាង​ក្បាលរឹងដូចដែកថែបនិយាយយ៉ាងណាក៏មិនស្តាប់។
«ល្ងាចនេះកូនត្រូវទៅពិធីជប់លៀងជាមួយប៉ា»
«ខ្ញុំមិនទៅ!!!» អាដាលៀ បដិសេធម៉ាត់ៗដោយមិនខ្ចីគិតសូម្បី​តែ​មួយវិនាទី។
«កូនមិនមានសិទ្ធជំទាស់! ល្ងាចនេះប៉ានឹងអោយអ្នកបម្រើយក​សំលៀកបំពាក់មកអោយកូន កូនត្រូវធ្វើខ្លួនអោយរួចរាល់នៅម៉ោង៥ដាច់​ខាត»លោក ប័រវីន សម្លឹងមុតទៅកូនស្រីបែបលក្ខណៈគំរាម។
«ចុះបើខ្ញុំមិនព្រម?»
«បើកូនមិនព្រមល្អតើ...ប៉ានឹងបានអោយ ស្តេនឡៃយ៍ មកស្លៀក​​ពាក់អោយកូនដោយផ្ទាល់ ល្អទេ?»លោក ប័រវីន លើកចិញ្ចើមឡើង​យ៉ាង​មានប្រៀប ព្រមទាំងញញឹមបែបចំអកទៅកាន់ស្រីក្រមុំដែលចាប់​ផ្តើម​ហុយ​ផ្សែងតាមត្រចៀក។
«នេះប៉ា!!! ប៉ាជ្រុលហួសហេតុពេកហើយណា» អាដាលៀ ងាក​មក​សម្លក់លោក ប័រវីន ថ្មែ ព្រមទាំងក្តាប់ដៃណែន។
 «ប៉ាមិនជ្រុលទេ តែមនុស្សក្បាលរឹងដូចកូន ទាល់តែ​ត្រូវ​ធម៌ក្តៅ​បែបនេះទើបរៀង បានហើយ! ប៉ាទៅសិនហើយ ល្ងាចជួបគ្នា បាយ!» លោក​ ប័រវីន បង្វែរ​ខ្លួនឈាន​ដើរទៅបាត់ ទុកអោយ អាដាលៀ ឈរតន្ត្រំ​ជើង​ក្តៅក្រហាយតែម្នាក់ឯង។
«អាយ៎! កុំឲ្យដល់វេនខ្ញុំវិញអោយសោះណា» អាដាលៀ ខាំមាត់​តប់ដៃលើទ្វារដើម្បីបញ្ចេញកំហឹង។
បឹប!!!
»អូយ!!!»នាងប្រញាប់ដកដៃមកវិញ អង្អែលផ្ញយៗព្រោះរាងជ្រុលដៃ​បន្តិចដោយសារតែកំហឹងឡើងដល់កម្រិតខ្លាំងពេក។
«ខ្ញុំស្អប់លោកប៉ាជាទីបំផុត ហ៊ឹ!» អាដាលៀ ស្រែក​ខ្លាំង​ៗ​ដើម្បីឲ្យលោក ប័រវីន ដែលដើរចេញទៅបានលឺ ហើយក៏បិទទ្វារ​បន្ទាប់គ្រាំង ចាក់សោរជាប់មិនអោយអ្នកណាចូលមកបានជាដាច់​ខាត។
អាដាលៀ ដើរទៅបើកទ្វារកញ្ចក់សំដៅទៅរបៀងឈរមើលទៅ​ផ្ទះ​តូចដែលនៅទល់មុខថ្មែ ព្រោះមិនបាននឹកស្មានថានឹងឃើញ ស្តេនឡៃយ៍ ​ឈរ​ស្វាគមន៍រួចជាស្រេចនោះទេ។
 ស្តេនឡៃយ៍ អង្គុយនៅលើបង្កាន់ដៃកំពុងតែមើលមេអំបៅពណ៌​​ចំរុះ​ដែលទំនៅលើចង្អុលដៃ​ ហាក់ដូចជាកំពុងតែទំនាក់ទំនងគ្នា​ជាមួយមេអំបៅនោះ ផ្ទៃមុខស្រស់សង្ហាដែលនឹងធឹងមិនប្រែប្រួល ងាក​មើលមក អាដាលៀ ដែលឈរមើលមកគេដោយក្រសែភ្នែកគុំ​គួន​ដូចប្រុសកំលោះក្លាយទៅជាសត្រូវរបស់នាងតាំងតែពីជាតិណាមកអញ្ចឹង។
«នែលោក!!!»
«???» ស្តេនឡៃយ៍ បណ្តោយអោយមេអំបៅតូចហោះហើរទៅលើ​អាកាសបាត់ទៅ មុននឹងងាកមកលើកចិញ្ចើមដាក់ អាដាលៀ ដោយ​ទឹកមុខពោរពេញដោយសញ្ញាសួរ។
«ចាកចេញពីទីនេះទៅ!»
«ចង់មានន័យថាម៉េច?» ស្តេនឡៃយ៍ និយាយជាមួយនាង​ជាលើក​ទីមួយ ទឹកដមសម្លេងទាបធ្ងន់ក្រអួនក្រអៅធ្វើអោយ​ភាគីម្ខាងទៀត​រង្គោះ​រង្គើរបន្តិចដែរ ប៉ុន្តែស្រីក្រមុំនៅតែតាំងជំហរខ្ពស់ថាមិនខ្វល់ពីអង្គរក្សដែល​មានមុខមាត់សង្ហាលើសអង្គរក្សមុខៗរាប់រយដងម្នាក់នេះទេ អ្វីដែលនាង​ត្រូវ​ការនៅពេលនេះ គឺត្រូវដេញ ស្តេនឡៃយ៍ ចេញពីភូមិគ្រឹះ អេតស៍ធើរៀ ឲ្យទាល់តែបាន នាង​មិនត្រូវការអោយនរណាម្នាក់មកគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់នាងឡើយ។
«ត្រូវការប៉ុន្មាន? ខ្ញុំអោយបានទាំងអស់ សុំត្រឹមតែលោក​ចាក​ចេញ​ពីទីនេះ ទៅអោយផុតៗបាត់ពីមុខពីមាត់របស់ខ្ញុំ» អាដាលៀ លើក​ដៃ​  អោប​ទ្រូង លើកសំណើរងាយៗទៅកាន់ ស្តេនឡៃយ៍ ប៉ុន្តែប្រុសកំលោះ​បែរ​ជាគ្រវីក្បាលបដិសេធ ព្រមទាំងងើបឈរឡើង​ស៊កដៃក្នុងហោរប៉ៅ​ខោធ្វើព្រងើយ។
«មិនត្រូវការ»
«នេះលោក!!!» អាដាលៀ ខឹងស្ទើរតែចង់ហក់ទៅក្រញ៉ៅមុខ​ងាប់​ៗ​ដូចស្លឹកឈើក្រៀមរបស់គេ ​ខំបញ្ចេញសំណើរឲ្យបានរស់ស្រួលហើយ នៅបដិសេធមុខងាប់ទៀត?
«ទោះបីជាស្តិតក្នុងលក្ខខណ្ឌណាក៏ដោយក៏មិនទទួលដែរ» ស្តេនឡៃយ៍ ប្រកាសបិទផ្លូវម៉ាត់ៗដោយមិនមានការខ្លាច​ញញឺតជាមួយ អាដាលៀ សូម្បីតែបន្តិច គេនៅឈររក្សាគោលជំហររបស់គេដូចដើម។
«នេះលោកចង់ធ្វើជាសត្វចិញ្ចឹមរបស់ខ្ញុំដល់ថ្នាក់ហ្នឹងឬ?» អា​ដាលៀ ចាប់ផ្តើមសើចចំអកដាក់គេវិញម្តង នៅពេលដែលសំណើរ​ត្រូវគេ​ច្រាន​ចោល។
«ចង់មានន័យថាម៉េច?»
«លុយស្រួលៗមិនចង់យក តែចង់តាមខ្ញុំត្រឹកៗដូចជាឆ្កែនេះឬ​វា​ល្អសម្រាប់លោក? គិតច្បាស់ទេ?» អាដាលៀ ច្រត់ដៃលើបង្កាន់ដៃ​ព្រម​ទាំង​លោរមុខទៅពន្យុះ ស្តេនឡៃយ៍ ដើម្បីអោយប្រុសកំលោះខឹង ប៉ុន្តែ​លទ្ធ​ផលផ្ទុយពីការរំពឹងទុក...
«ខ្ញុំជាកញ្ជ្រោង» ស្តេនឡៃយ៍ រអ៊ូតិចៗប៉ុន្តែក៏អាចធ្វើអោយ អាដាលៀ ស្តាប់លឺបាន។
«ថាម៉េច កញ្ជ្រោង?» អាដាលៀ ធ្វើមុខងឿងឆ្ងល់។
«អ៊ឹម!»
«នេះលោកឆ្កួតទេដឹង? និយាយអ្វីចម្លែកៗ» អាដាលៀ ជ្រួញ​ចិញ្ចើម​មើលទៅ ស្តេនឡៃយ៍ បែបមិនសូវយល់ព្រមទាំងមើលលើមើលក្រោម​ដោយការមើលងាយបញ្ចេញតាមក្រសែភ្នែកស្អាតមួយគូរនោះយ៉ាង​ច្បាស់គ្រ​ឡែត។
«...» ស្តេនឡៃយ៍ មិននិយាយអ្វីបានត្រឹមតែលើកស្មាឡើង​បែប​ហី ព្រោះអ្វីដែលគេនិយាយគឺសុទ្ធតែជាការពិតទាំងអស់។
«លោកពិចារណាទៅ ទទួលយកលុយដោយស្រួលៗឬមួយក៏នៅ​តាមបម្រើការពារខ្ញុំគ្រប់ពេលគ្រប់វិនាទី មួយណាវាស្រួលជាង» អាដាលៀ ក្នាញ់នឹង ស្តេនឡៃយ៍ ដែលក្បាលរឹងមិនចាញ់នាងប៉ុន្មានទេ សូម្បីតែ​សំណើរទទួលបានលុយងាយៗក៏គេមិនព្រម បែរជាចង់នៅតាមបម្រើនាង​យ៉ាងវេទនាទាំងកាយទាំងចិត្តទៅវិញ នាងមិនយល់ពីប្រុសម្នាក់នេះសូម្បីតែបន្តិច។
«ខ្ញុំគ្មានអ្វីត្រូវពិចារណាទេ» ស្តេនឡៃយ៍ នៅតែប្រកាន់គោល​ជំហរ​របស់គេដូចដើម ទើបធ្វើអោយស្រីក្រមុំក្តៅឆេវហុយផ្សែងតាមត្រចៀក។
«ហ៊ឹស! មនុស្សល្ងង់! ខ្ញុំឈប់និយាយជាមួយលោកហើយ» អាដាលៀ ខាំមាត់ណែនសម្លក់ ស្តេនឡៃយ៍ ជាលើកចុងក្រោយ មុននឹង​ដើរ​តាំងៗ​ចូលទៅក្នុងបន្ទប់វិញ​រុញទ្វារកញ្ចក់បិទគ្រាំងយ៉ាង​មិន​ថ្នម​ដៃ។
«ប្រុសស្អីចម្លែកក៏ចម្លែក ល្ងង់ក៏ល្ងង់ លុយបានស្រួលៗមិនចង់យក​បែរជាចង់នៅវេទនាទៅវិញ» អាដាលៀ រអ៊ូរទាំដាក់ខ្លួនឯង នឹកឃើញ​ដល់មុខសង្ហារបែបមឹះៗរបស់គេហើយក៏ក្នាញ់។

Comments

Popular posts from this blog

You're mine, Only mine(Chapter 7)

ករណី Ads Account Facebook របស់អ្នកត្រូវបានគេ Hack និង របៀបដើម្បីទទួលបានលុយដែលត្រូវគេកាត់មកវិញ